

Let op: anticiperend op de 'EU vs Disinformation campaign' van de 'European External Action Service East Stratcom Task Force' en vanwege invoering van onder meer de Duitse 'Netzwerkdurchsetzungsgesetz' heeft de redactie van deze website besloten per 1 februari 2018 op alle politiek gevoelige items preventief 'SelfCensuur'* toe te passen.
Amnesty International over 'Vrijheid van Meningsuiting':
"Het recht op vrijheid van meningsuiting wordt in het VN-verdrag (BuPo) beschreven als de vrijheid om inlichtingen en denkbeelden van welke aard ook te vergaren, te ontvangen en door te geven, ongeacht grenzen en ongeacht de vorm."
'Kindermishandeling' 27 nov 2021 (laatst bijgewerkt op 23 mei 2024)
Voor wie geen zin heeft om verder te lezen, bij deze de clou waar het volgens mij om draait en het beste advies dat je kunt krijgen:
"Koester je Onschuld!"
Vorige week, 14 t/m 20 nov 2021, was het 'De Week tegen Kindermishandeling'.
Goed om er nog eens expliciet bij stil te staan leek me.
Het onderwerp kwam op deze site ook al aan de orde via de song 'Ze Zouden Elkaar Nooit Meer Zien' en bij het thema 'Narcisme'.
Zie verder bijvoorbeeld ook: 'Het Klokhuis Over Kindermishandeling'
Eerst maar eens even het item: 'Het Klokhuis over Scheiden' , wat vaak gekoppeld kan worden aan Kindermishandeling. Bron: Het Klokhuis
Yvonne Smits, regisseur Het Klokhuis (NTR):
"Toen we deze tv-serie gingen maken, dacht ik: nu zijn kinderen veel opener dan vroeger, ook onderling. Dat bleek niet waar. Het is nog steeds een te emotioneel, te beladen onderwerp. Wij hopen dat de serie en de nieuwe site ikdurfniettezeggendat.nl kinderen zullen helpen hun verhaal te doen. Dat is heel belangrijk, want een scheiding is volgens experts een van de ingrijpendste gebeurtenissen in je leven, met grote gevolgen."
Hoe vaak gaat dit niet gepaard met 'Kindermishandeling'? Bron: Het Klokhuis
Zie hierover bijvoorbeeld ook: 'Kinderen moeten allereerst weten wat mishandeling is' en 'Team Kim'.
"Je hele jeugd kan je afgepakt worden, maar dat ene vriendelijke gezicht of dat schouderklopje kan een opening zijn naar de toekomst." Bron: 'Team Kim'.
Kan, want die opening komt er pas als je niet alleen het vertrouwen of het schouderklopje krijgt van diegene met het vriendelijke gezicht, maar uiteindelijk het zelfvertrouwen aan jezelf kunt geven om daar ook open voor te staan. Het lukt pas als je je masker durft af te zetten en de muur om je heen durft te slopen. Dat kan soms heel lang duren, hoeveel lieve gezichten je ondertussen ook bent tegen gekomen. Je moet toch eerst je, onterechte, schuldgevoel aan de kant kunnen zetten en de zelfhaat, die je ooit bezorgd zijn, kunnen overwinnen. Dat is lastig, want vaak ben je twee keer 'gestraft': eerst door de dader en daarna door je omgeving, die niet zit te wachten op 'slachtoffers'. Door het zwijgen toch te doorbreken kun je jezelf bevrijden en anderen laten weten en voelen dat ze niet alleen staan.
De kernvraag is natuurlijk: Wat verstaan we onder Kindermishandeling?
"Bij kindermishandeling gaat het om mishandeling, verwaarlozing en seksueel misbruik. Maar ook om kinderen die getuigen zijn van gezinsgeweld, omdat ook dat negatieve gevolgen kan hebben voor kinderen. Vaak is er sprake van een combinatie van vormen. Het zijn daarbij over het algemeen ouders die in hun zorg voor het kind tekortschieten. Maar zeker bij mishandeling en seksueel misbruik kan het ook gaan om andere volwassenen waar het kind zo afhankelijk van is dat hij zich er niet tegen kan verweren."
Wat kindermishandeling is, is in een officiële definitie vastgelegd in de Jeugdwet: "Elke vorm van voor een minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysieke, psychische of seksuele aard, die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel." Bron: De Week tegen Kindermishandeling
Centraal staat daarin dus de relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid van het kind. Daarmee is het meest direct de kern van het probleem gedefiniëerd in mijn ogen: onvrijheid en gebrek aan vertrouwen.
Kinderen die in een dergelijke situatie terecht zijn gekomen zullen voor zichzelf trachten een antwoord te vinden op hun probleem. In een normale situatie is het de directe omgeving die daar juist als eerste voor in aanmerking komt.
Op een site als Verkenjegeest bijvoorbeeld wordt gesteld dat veel gedragsproblemen bij kinderen het gevolg zijn van een gebrek aan impulsbeheersing.
Dat zal bij veel mishandelde kinderen zeker een rol spelen. De site biedt ter oplossing van dat gedrag 'Zeven strategieën om kinderen impulsbeheersing te leren' aan.
"Gelukkig kan impulsbeheersing worden overgebracht en worden aangeleerd. Het is zelfs helemaal geen aangeboren vaardigheid. Het is heel goed mogelijk om kinderen al op jonge leeftijd te leren om hun impulsen te beheersen, zonder deze impulsen te onderdrukken. Je kunt dit op een heel bewuste en gezonde manier doen. Laten we eens kijken naar een aantal strategieën die je kunnen helpen om dit voor elkaar te krijgen."
Vervolgens worden deze strategieën behandeld.
Hier komt nu net precies het probleem van het mishandelde kind om de hoek kijken. In een 'normale' situatie waarin het kind lastig gedrag vertoont, zoals hierboven beschreven, dan kan de omgeving dat met zulke strategieën in goede banen leiden.
De basis hiervoor is het wederzijds vertrouwen tussen het kind en diens omgeving.
Bij kindermishandeling is dat nu net hetgeen wat stuk gemaakt is. Het effect ervan is tweeledig en dat werkt dus ook dubbel op. Het beste kan ik het zo uitleggen denk ik:
De omgeving die het kind in vertrouwen zou dienen te sturen doet dat niet, omdat zijn of haar gedrag nu juist de oorzaak van het gedrag van het kind is. Van een ouder die machtsmisbruik pleegt hoef je niet te verwachten dat diezelfde ouder zijn of haar kind empathisch en wijs zal gaan sturen. De dader kunnen we dus afstrepen als het gaat om het oplossen van de (gedrags)problemen van het kind.
Het tweede punt dat in deze strategieën verondersteld wordt is dat ervan wordt uitgegaan dat het kind, gecoacht door de omgeving, leert de beste keuzes voor zichzelf en zijn of haar eigen toekomst te maken.
Ook hier zullen we vergeefs kunnen gaan wachten op dit proces. De beste oplossing voor het kind is dat het fatale gedrag van de dader stopt en die keuze kan het kind nu juist niet maken. Het kind kan de oorzaak van de problemen niet wegnemen.
Daar komt dus weer het probleem van de afhankelijkheid om de hoek kijken.
Een kind dat mishandeld wordt zal er nooit in slagen die 'Zeven strategieën om kinderen impulsbeheersing te leren' succesvol te doorlopen.
Tenzij?
De enige oplossing ligt erin als het kind van buitenaf wel de kans geboden wordt om het gewenste proces te doorlopen. Maar dan nog kan het extreem lastig blijven.
Welke buitenstaander: buurvrouw, onderwijzer, huisarts, hulpverlener, sportleraar, ouder van vriendje of vriendinnetje, heeft de mogelijkheden om blijvend een positieve invloed uit te oefenen, zolang het kind telkens weer terug moet keren in die afhankelijke relatie? Wat zijn de consequenties wanneer de dader hiermee geconfronteerd wordt? Wat zijn dan de risico's voor het kind?
En wat nou als je als achtjarig jochie nou wel, onder druk, naar zo'n hulpverlener gaat en wat je daar met hangen en wurgen in vertrouwen durft te zeggen, wat toch een beetje als verraad voelt, wordt alsnog tegen je gebruikt wanneer die hulpverlener, die kinderpsycholoog, met de beste bedoelingen uiteraard, contact met de dader heeft opgenomen?
Dan denk je wel twee keer na voordat je ooit weer 'vrijwillig' naar een hulpverlener toe gaat. En vervolgens bouw je steeds meer muren om je heen en slaag je er steeds minder in de beste keuze voor jezelf te maken.
Dat proces gaat zich vastzetten in je denken en dat zal je niet zomaar meer los kunnen laten. Je hebt immers het bewijs gekregen en ervaren van de desastreuze gevolgen van het weggeven van je vertrouwen?
Recentelijk konden we dit lezen:
'Ouders die hun kinderen gaslighten en de gevolgen' Bron: Elena Sanz op GezonderLeven 25 okt 2022
"Gaslighting is een subtiele en goed gecamoufleerde manipulatietechniek die de persoon die eraan lijdt ertoe brengt zijn eigen waarnemingen, emoties of herinneringen niet te vertrouwen."
"Wie het ook uitoefent, doet het slachtoffer twijfelen aan zichzelf, aan zijn intuïties en instincten. In zo’n mate dat ze aan de ander overgeleverd zijn."
en eerder:
Nina werd expres ziek gemaakt door moeder: 'Op mijn 13de kon ik niets meer: niet lopen, niet eten' Bron: RTLNieuws 29 mei 2022
Het afscheid vond plaats beneden in het ziekenhuis, bij de draaideur. "Mijn moeder zei: 'Nina, ik heb alles voor je gedaan en nu doe je dit? Wat doe je me aan? Ik ga zelfmoord plegen.' Dat was het laatste wat ze tegen me zei. Dat ze dat niet zou doen, wist ik natuurlijk niet. Ik was heel emotioneel, in paniek ook.
Het is zelfs de reden dat ze geen kinderen heeft. "Ik wilde ze heel graag, maar ik ben zo bang voor ziekenhuizen. Wat als ik niet op tijd naar een dokter zou gaan als mijn kind ziek is? Of zou ik niet constant heel erg bezorgd zijn?"
Hoe herkenbaar dit, was het niet fysiek, dan wel geestelijk.
We kunnen bij dit alles denken aan de ‘Monkey Trap’ Bron: The Guardian 14 nov 2014
Als mishandeld kind in een afhankelijke relatie tot de dader zit je eigenlijk precies in deze val. En zoals coaches je adviseren je los te maken uit die val, gaat dat voor dit soort kinderen dan niet op.
Laten we maar eens kijken naar een vrij willekeurige Nederlandse site die op dit gebied adviezen geeft:
'Monkey Trap, Laat Los Voor Je Vrijheid' Bron: Bindu 05 mei 2021
"Jij kunt het gevaar begrijpen van dingen vast houden, die eigenlijk niet goed voor je zijn. Je moet je realiseren wanneer je een val maakt voor jezelf."
Dat klopt op voorwaarde dat je een vrij mens bent. Dat is nu dus ook weer het probleem voor het mishandelde kind. Ten eerste is het de vraag of het kind wel ziet dat het in een val zit, maar zelfs als het instinctief of bewust dat wel weet, dan nog is het punt dat de vrijheid ontbreekt om de juiste keuze te kunnen maken voor zichzelf.
De afhankelijkheidsrelatie zorgt ervoor dat het kind niet in vrijheid de beste keuze kan maken. En dus kiest het kind voor de slechtere optie, bijvoorbeeld die van het impulsieve gedrag.
Zo belandt een mishandeld kind in een vicieuze cirkel, in een val, waar het zolang de afhankelijke relatie voortduurt, niet zo maar eventjes uit zal kunnen klimmen. Een mishandeld kind loopt daardoor ook de kans elke uitgestoken hand af te wijzen, zelfs als het weet dat het wel mogelijk goed bedoeld kan zijn. Maar als het geen echte oplossing biedt, omdat de afhankelijkheid zal voortduren, is het weinig hoopvol die handreiking aan te nemen. Beter lijk je in de verdediging of in de aanval te kunnen gaan.
Daar komt dan nog een ander punt bij. We gingen er tot nog toe van uit dat het kind zich min of meer bewust is van het slachtoffer zijn. Dan is het al moeilijk genoeg hulp te verlenen en hulp te aanvaarden.
Maar wat nu als de dader je ook nog eens het schuldgevoel heeft aangepraat, dat niet hij of zij, maar juist jij, het kind, de dader bent? Dat jij geen slachtoffer bent, maar de oorzaak van het gedrag van de dader, van de aggressie en de manipulaties? Dat hulpverlening door de dader niet wordt aangereikt als een middel om je uit de ellende te helpen, maar als een dreigement, als een straf? Dat je Gezinsvoogd, heb er nog gedetailleerde 'actieve herinnering' aan inclusief naam en adres, bij hem alleen thuis het gordijn dichtdoet en dreigt je in elkaar te slaan? Dat die voogd je leraar is op je eigen school? Dat je beertje van je wordt afgepakt en zogenaamd twee weken naar de IC van het ziekenhuis 'moet', omdat je hem uit frustratie eens een keer door de kamer slingerde? Als oorzaak en gevolg worden omgedraaid? Als je het verschil tussen dader en slachtoffer niet meer kunt ontrafelen en je daardoor een grote mate van zelfhaat opbouwt?
Dan wordt het nog veel lastiger om welke uitgestoken hand, ook later, zelfs maar vast te durven pakken: "Ik deug toch niet?"
Dan is er dus nog een belangrijk punt, dat hierboven al eventjes aangestipt werd. Een mishandeld kind is in de eerste plaats slachtoffer van de dader.
Vervolgens is de kans groot dat het onaangepast gedrag gaat vertonen naar de omgeving toe. Daarmee loopt het kind het risico opnieuw zich gestraft zal voelen, nu vanwege dit gedrag, dat door de omgeving, soms begrijpelijkerwijs, niet geaccepteerd wordt.
En dan is er nog de derde factor, namelijk dat het kind zichzelf verwijten zal maken en mogelijk zichzelf ook zal straffen, omdat het in de afwijzing van de omgeving een bevestiging kan gaan zien van het gevoel van 'eigen schuld'.
Niet verwonderlijk dat het een lange weg is om hieruit te ontsnappen en alle onterechte beeldvorming recht te kunnen zetten, om een eerlijk zelfbeeld terug te kunnen vinden. Om je gevoel van eigenwaarde te kunnen herstellen.
Wanneer lukt het dan wel?
Als je het mij vraagt op het moment dat er toch die iemand is die die hand uitsteekt, zoals hierboven al ter sprake kwam. Maar dat is dus niet genoeg, want je kunt die handreiking pas accepteren op het moment dat je jezelf niet meer als de 'dader' ziet en de vrijheid hebt gevoeld om hem te kunnen accepteren. Op de een of andere manier moet je dus toch eerst de overtuiging voelen over hoe de relatie tussen dader en slachtoffer nu werkelijk zat. Het kan gebeuren als iemand je een soort spiegelbeeld toont: iemand die zich min of meer opstelt zoals je het zelf vaak deed. Iets dat je tot dan niet zag omdat je teveel op jezelf gericht was. Dat je nu in die ander plotseling jezelf herkent. Dat die zichzelf, onnodig en onterecht, jou de vraag stelt: "Vind je mij een domme sukkel?", terwijl jij geen enkele aanleiding ziet om dat te veronderstellen. Waarom zou je?
Daardoor kun je mogelijk bewust worden van het masker dat die ander, zo onnodig en onterecht, droeg en jij zelf dus vaak net zo. Dat je inziet dat je dat zelfs droeg tegenover je meest dierbaren. Dat is het moment waarop het muntje kan vallen.
Vaak is dat pas als je allang geen kind meer bent.
Een recente update over dit alles:
'Waarom is kindtrauma zo moeilijk te helen? - Ontdek 7 redenen!' Bron: Guan Felix Hypnotherapie Praktijk 28 jan 2024
"Wat is de impact van kindtrauma op een kind. Waarom vragen volwassenen met kindtrauma niet om hulp? Ontdek 7 redenen die helen van kindtrauma zo moeilijk maken."
Bij deze een heldere uitleg in het Nederlands.
Eerder liet de Belgische psychiater en hoogleraar Dirk de Wachter zijn licht schijnen over het begrip 'Vertroosting', mede naar aanleiding van de ziekte waaraan hij bleek te lijden.
De Wachter staat vooral ook bekend als de 'Liefdesdokter' en als we nu kijken naar zijn verhaal, dan komt er een cruciaal verschil boven water tussen verdriet en eenzaamheid.
Verdriet hebben we wanneer we iets missen dat ons dierbaar was en dat we kwijt zijn geraakt. Het kan gaan om liefdesverdriet, een dierbare die heen is gegaan, maar het kan ook zijn dat je heimwee hebt naar een mooie vakantiebestemming.
Verdriet kennen we allemaal en we kunnen daarom in principe door iedereen om ons heen getroost worden en zelf dus ook troost bieden aan iedereen die daar behoefte aan zou hebben.
Eenzaamheid is heel iets anders. Wie zich eenzaam voelt mist juist het vertrouwen dat er ook maar iemand is die je begrijpt. Troost helpt dan dus niet, Je kunt het niet ontvangen en niet geven. Dat heeft te maken met een gevoel van afwijzing.
In de grote mensenwereld is dat niet zo'n ramp, indien je een beetje een gevoel van eigenwaarde hebt opgebouwd. Maar wanneer je afgewezen bent door je ouders kan het gevolg zijn dat je ook jezelf afwijst en een negatief zelfbeeld opbouwt en daarmee door het leven gaat. Het kan leiden tot een gebrek aan eigenwaarde en zelfhaat.
Het antwoord in dat geval is dan dus niet, zoals Dirk de Wachter in dit interview wel suggereert, om je troost te zoeken bij Bach of de aanwezigheid te suggereren van je overleden ouders bij je aan tafel. Dat wordt nogal lastig wanneer die juist de oorzaak waren van je problemen, ze de daders waren van de schade die ze bij je als kind aanrichtten. In die context werken de suggesties van De Wachter toch hooguit als een middel om te vluchten voor negatieve gevoelens en ze lijken vooral een vorm van symptoombestrijding en niet echt op een fundamenteel genezingsproces.
Onderstaand interview gaat in eerste instantie overigens ook niet over getraumatiseerde kinderen. Het is het zoeken van een zieke De Wachter naar troost voor zijn eigen actuele lijdensweg.
'Waarom de grootste troost komt van de medemens' Bron: Dirk de Wachter bij Buitenhof 18 dec 2022
"Hoewel psycholoog Dirk de Wachter ernstig ziek is probeert hij positief te blijven: ‘Om met Gerard Reve te spreken: ‘het gaat slecht, maar verder gaat het goed’.’ Hij vindt zijn troost in ‘de medemens’, ontdekte hij toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen: 'Zeker in lastige tijden. Dat heb ik letterlijk aan den lijve ondervonden. De mens die u aanraakt. Het huidcontact.' Het draait volgens de Wachter in het leven om ‘de ander’: ‘Voor mij is het cruciaal in het leven om van betekenis te zijn voor de ander. Niet de leukigheid of het geluk an sich. Maar het er voor iemand zijn. Mijn troost is om troostend te kunnen zijn voor mensen.’"
Troost van buitenaf helpt weinig of niet wanneer je de troost niet binnenin kunt vinden, wanneer je getraumatiseerd bent vanwege kindermishandeling.
De Wachter geeft in het interview aan dat voor hem persoonlijk zijn geloof, gebaseerd op zijn katholieke roots, en het terug kunnen kijken op een gelukkige jeugd de basis vormen voor zijn 'verder gaat het goed'.
Daar kunnen mensen, die kampen met hechtingsproblemen uit hun jeugd, uiteraard niet op terugvallen. Voor die mensen krijgen de adviezen van De Wachter pas zin, wanneer ze eerst dat gevoel van eigenwaarde ontdekt hebben, oftewel afgerekend hebben met het hechtingsprobleem, dat hun ooit is bezorgd. Knuffelen en mooie muziek bieden daarbij niet het gehoopte antwoord. Hooguit verzachten ze tijdelijk even de pijn.
'Mijn eenzaamheid is goed omringd, daardoor kan ik anderen toelaten' Bron: Interview Fokke Obbema met Dirk de Wachter in De Volkskrant 01 dec 2022
"De Belgische psychiater Dirk De Wachter viel 'een noodlottige lastigheid te beurt': kanker. Het heeft zijn ideeën over het leven niet veranderd, zegt hij, eerder bevestigd. En daarin is de mens fundamenteel eenzaam."
Opnieuw die misvatting dus in mijn ogen. Eenzaam ben je niet: eenzaam word je (gemaakt) en je ervaart het gevoel van eenzaamheid, maar je bent het niet fundamenteel. Je kunt je dus ook weer ontdoen van eenzaamheid, ook zonder Bach.
'Why We Always Feel Bad and Guilty' Bron: The School Of Life 28 dec 2022
Hier de tekst: 'It’s Not Your Fault' Bron: The School Of Life
"There’s a strange law of psychology that reveals that small children who are treated badly by their parents will always — rather strangely — blame themselves, and not their parents, for their injuries. They hate who they are rather than hating those who have done them wrong."
"Small children immediately notice when they are not loved as much as they might and need to be. They understand nothing of the reasons for the hard-heartedness but feel all of the pain. And yet they need to locate some form of explanation nevertheless and quickly and intuitively settle on the one that always feels most compelling to them: that they have done something wrong."
"In adult life, it takes very little to reignite a feeling that somewhere along the line, they have said and done something awful. What precise offence they believe themselves to have committed shifts according to events in their lives and the prevailing public mood: in a religious age, they may feel they have done something wrong in the eyes of god. In an age obsessed with paedophilia, they will fear they have done harm to a child. When racism is being highlighted as a leading public sin, they will be tortured that they harbour racist feelings."
"Closer to home, they will fear that they have upset their partner, hurt their friends or offended an employee. Whenever they make a new friend, they know that soon enough, the friend will realise they are 'bad' and let them go. What makes the guilt so hard to shake off is that they cannot exactly pinpoint its origin."
"A diffuse mood hangs over them whose title is simply: ‘I have done something wrong…’ The mood is particularly prone to descend when they are lonely; guilt thrives on isolation (just as it is love that may disperse it)."
"When the mood reaches a pitch, the sufferer may fantasise about going to a police station and handing themselves in. There could be such relief in finally being able to tell the officials: I am awful, I am guilty, I have done so many wrong things…"
"One could be put into handcuffs and led to the cells and there, finally, gain some relief from the awful tension."
"Needless to say, there will be no such benefit in reality; the only way to cure the guilt is to unpick its origins, that is, to realise that we are not bad at all, rather that we have been bullied without justice."
"We need — at last — to exchange self-flagellation for a little bit of righteous anger against those who have done us wrong."
Vertaald:
"Er is een vreemde wet van de psychologie die onthult dat kleine kinderen die slecht worden behandeld door hun ouders, altijd - vreemd genoeg - zichzelf de schuld zullen geven van hun verwondingen, in plaats van hun ouders. Ze haten wie ze zijn in plaats van degenen te haten die de pijn hebben aangedaan."
"Kleine kinderen merken onmiddellijk wanneer er niet zoveel van hen wordt gehouden als zou kunnen en nodig is voor ze. Ze begrijpen niets van de redenen van de hardvochtigheid, maar voelen wel alle pijn. En toch moeten ze er een verklaring voor vinden en snel en intuïtief genoegen nemen met datgene dat voor hen altijd als het meest dwingende aanvoelt: dat ze iets verkeerd hebben gedaan."
"In het volwassen leven is er maar heel weinig voor nodig om het gevoel weer op te wekken dat ze ergens in de loop van de tijd iets vreselijks hebben gezegd en gedaan. Welke precieze overtreding ze denken te hebben begaan, varieert afhankelijk van de gebeurtenissen in hun leven en de heersende publieke stemming: in een religieus tijdperk kunnen ze het gevoel hebben dat ze iets verkeerd hebben gedaan in de ogen van God. In een tijdperk dat geobsedeerd is door pedofilie, zullen ze bang zijn dat ze een kind kwaad hebben gedaan. Wanneer racisme wordt benadrukt als een belangrijke openbare zonde, zullen ze zich martelen met vermeende racistische gevoelens."
"Dichter bij huis zullen ze bang zijn dat ze hun partner van streek hebben gemaakt, hun vrienden pijn hebben gedaan of een werknemer hebben beledigd. Telkens wanneer ze een nieuwe vriend maken, weten ze dat de vriend snel genoeg zal beseffen dat ze 'slecht' zijn en ze in de steek zullen laten. Wat het zo moeilijk maakt om het schuldgevoel van zich af te schudden, is dat ze de bron ervan niet precies kunnen achterhalen."
"Er hangt een diffuse stemming over hen waarvan de titel simpelweg is: 'Ik heb iets verkeerd gedaan...' Deze stemming is vooral geneigd om in te dalen als ze eenzaam zijn; schuld gedijt bij isolatie (net zoals het liefde is die dat kan verdrijven)."
"Als de stemming een dieptepunt bereikt, kan de lijder erover fantaseren om naar een politiebureau te gaan en zichzelf aan te geven. Het zou zo'n opluchting kunnen zijn om eindelijk tegen de ambtenaren te kunnen zeggen: ik ben vreselijk, ik ben schuldig, ik heb zoveel dingen verkeerd gedaan..."
"Je zou geboeid kunnen worden en naar de cellen worden geleid en daar eindelijk wat verlichting krijgen van de vreselijke spanning."
"Onnodig te zeggen dat dit in werkelijkheid geen oplossing zal zijn; de enige manier om de schuld te genezen, is door de oorsprong ervan te ontrafelen, dat wil zeggen door te beseffen dat we helemaal niet slecht zijn, maar dat we mishandeld zijn zonder rechtvaardiging."
"We zullen - om stand te houden - zelfkastijding moeten inruilen voor enige gerechtvaardigde woede ten opzichte van diegenen die ons onrecht hebben aangedaan."
Als het al niet woede is, dan toch in ieder geval een terecht gevoel van verontwaardiging richting de dader.
'Criticism When You’ve Had a Bad Childhood' Bron: The Book of Life.
"We can also, importantly, get a second chance: we can go back and correct the original verdict of the world. We can take measures to expose ourselves to the gaze of friends or, more ideally, of a talented therapist who can hold up a more benign mirror and teach us a lesson that should have been gifted us from the start; that like every human, whatever our flaws, we deserve to be here."
Vertaald:
"We kunnen ook, belangrijker nog, een tweede kans krijgen: we kunnen teruggaan en het oorspronkelijke oordeel van de wereld corrigeren. We kunnen maatregelen nemen om onszelf bloot te stellen aan de blik van vrienden of, meer idealiter, van een getalenteerde therapeut die een vriendelijker spiegel kan voorhouden en ons een lesje kan leren dat ons vanaf het begin had moeten worden geleerd; dat we, net als ieder mens, ongeacht onze gebreken, het verdienen om hier te zijn."
Als je in krap vier minuten in een animatiefilmpje kunt weergeven wat de impact van gebrek aan liefde voor een kind kan zijn op zijn of haar latere leven, dan vind ik dat een knappe prestatie:
'Love And Self-Love' van The School of Life, tekst ook te vinden bij The Book of Life.
“One of the great and slightly strange dangers of falling in love with someone is how we may respond the day they start to love us back.
Some of the reasons we fall in love with people is because we long to escape from ourselves into the embrace of a person who appears as beautiful perfect and accomplished as we feel ourselves to be flawed, dumb and mediocre. But what if such a being were one day turn around and love us back? Nothing could discredit them faster. How could they be as divine as we had hoped when they have the bad taste to approve of someone like us? …”
"It turns out that one of the central requirements of a good relationship is a degree of affection for ourselves; built up over the years, largely in childhood. We need a legacy of being deserving of love in order not to respond very obtusely to the affections granted to us by adult partners."
Vertaald:
“Een van de grote en enigszins vreemde gevaren van verliefd worden op iemand, is hoe we reageren op de dag dat ze ook van ons gaan houden.
Een van de redenen waarom we verliefd worden op mensen, is omdat we ernaar verlangen om aan onszelf te ontsnappen door de omhelzing van een persoon die net zo mooi, perfect en volmaakt lijkt als we onszelf gebrekkig, dom en middelmatig vinden. Maar wat als zo'n wezen zich op een dag zou omdraaien en ook van ons zou houden? Niets kon hen sneller in diskrediet brengen. Hoe kunnen ze zo goddelijk zijn als we hadden gehoopt als ze de slechte smaak hebben om iemand zoals ons goed te keuren? …”
"Het blijkt dat een van de centrale vereisten van een goede relatie een zekere mate van genegenheid voor onszelf is; opgebouwd door de jaren heen, grotendeels in de kindertijd. We hebben een erfenis nodig van het verdienen van liefde om niet erg bot te reageren op de genegenheid die volwassen partners ons schenken."
'How Unloving Parents Generate Self-Hating Children' Bron: The School Of Life 24 mrt 2021
"A central fact about early childhood is that babies are born into the world entirely at the mercy of others. They have no native strength, intelligence or utility, they cannot fight or complain, walk away or argue their case, their survival depends solely on their capacity to look up from their cots with vast innocent beautiful eyes – and charm their parents into caring for them. It’s their power to attract love that ensures they will be fed and clothed, protected and kept alive.
In exchange for this nurture, young children readily offer their parents or caregivers unconditional admiration. They naturally adore and are boundlessly impressed by those who pick them up and bathe them, warm their milk and change their sheets. They are in awe at these giant people who know how to turn on a washing machine and kick a ball over a tree. There is – at this stage – no innate desire whatever to question or doubt figures of authority…"
Ook hier:
'How Unloving Parents can Generate Self-Hating Children' Bron: The School Of Life
"The child resists what might – from an adult perspective – seem like the obvious move: to get annoyed with and blame the adults in the vicinity who are not looking after it as they should. But such a bold thought does not belong to the defencelessness of the early years. We are in no position to mount a challenge to our protectors when we can hardly reach the doorhandle, let alone turn on a tap; we need to have our own front door key and bank account before cynicism is a realistic option. It is far more intuitive to wonder why we are horrid than to complain of being unfairly and unkindly treated."
Vertaald:
"Het kind verzet zich tegen wat - vanuit een volwassen perspectief - de voor de hand liggende zet lijkt: zich ergeren aan en de schuld geven aan de volwassenen in de buurt die er niet voor zorgen zoals zou moeten. Maar zo'n stoutmoedige gedachte behoort niet tot de weerloosheid van de eerste jaren. We zijn niet in de positie om onze beschermers uit te dagen als we nauwelijks bij de deurkruk kunnen, laat staan een kraan opendraaien; we moeten onze eigen voordeursleutel en bankrekening hebben voordat cynisme een realistische optie is. Het is veel intuïtiever om je af te vragen waarom we afschuwelijk zijn dan te klagen dat we oneerlijk en onvriendelijk zijn behandeld."
Precies dat is de clou waar het kind mee zit. Vandaar dat het wel een lange tijd kan duren voordat je denkt: 'I Will Survive'.
"I should have changed that stupid lock
I should have made you leave your key
If I'd have known for just one second you'd be back to bother me"
Of voordat het kan denken aan 'Flowers'.
"I can buy myself flowers
Write my name in the sand
Talk to myself for hours
Say things you don't understand
I can take myself dancing
And I can hold my own hand
Yeah, I can love me better than you can"
Update 18 feb 2024:
Hoe mooi is de boodschap van deze song als je tijdens de uitreiking van de Grammy Awards 2024 deze uitvoering van 'Flowers' te zien krijgt van een Miley Cyrus die er vol voor gaat en tussen de regels door ook nog even wat achtergronden van haar gevoelsleven duidt? Hoe moedig is dat? Hoeveel inspiratie geeft dat?
Zie ook: 'Miley Cyrus - Flowers (LIVE at the 66th Grammys)'
Pyschiater gaat in tegen vooroordelen over trauma: ‘Praten en pillen zijn zeker niet altijd de beste remedie’ Bron: psychiater Bessel van der Kolk (Boston University School of Medicine) in DeMorgen 27 mei 2022
"De conclusie van Van der Kolks onderzoek luidt dat trauma diepe fysieke afdrukken nalaat zoals een overactief alarmsysteem in de hersenen, te veel stresshormonen en veranderingen in het systeem dat relevante van irrelevant informatie scheidt. Ons rationele brein duwt bovendien soms de herinneringen weg om te blijven functioneren. Zolang ze niet verwerkt zijn, staan traumatische gebeurtenissen op scherp, klaar om ons ook jaren later nog te overmannen."
"Daarom volstaat de ratio niet om te herstellen”, lezen we. "Het lichaam moet op diepe niveaus ervaringen meemaken die het tegendeel zijn van de hulpeloosheid, woede en radeloosheid die ons overspoelt bij trauma."
“Misschien is er een verband met het politieke klimaat in de VS. Dat is zoals opgroeien in een mishandelend gezin. Mensen mogen de waarheid niet vertellen, zichzelf niet zijn, de sfeer is agressief. Dat resoneert bij de velen die trauma meemaakten.”
"Maar wanneer je huilend thuiskomt en er is niemand, je krijgt enkel afwijzing of degene die voor je zou moeten zorgen blijkt een bron van gevaar, dan laat dat diepe sporen na, zeker wanneer we klein zijn. Daarin zie je al die neurobiologische veranderingen die onder andere wijzen op proberen om helemaal niets meer te voelen of heel geagiteerd zijn in een poging om gevoelens van hulpeloosheid te managen. De impact op de ontwikkeling en gezondheid is groot en nefast."
U gelooft dat er ook fysieke methodes zijn waarmee je kan herstellen zoals yoga, theater en ademtraining?
"Inderdaad. Dat is misschien ook een reden voor het succes van dit boek. Er is een positieve boodschap. Het is mogelijk te herstellen van onbeschrijfelijke dingen. Eerst en vooral moet het lichaam kalmeren, zichzelf terugvinden en zich opnieuw in harmonie kunnen voelen met anderen."
"Het grootste probleem blijft dat als je als kind enorm bang bent in je eigen omgeving, je impulsief, agressief, vol zelfhaat en onvoorspelbaar kan worden. Als een hulpverlener niets weet over trauma, krijg je al die diagnoses die enkel over gedrag gaan, zoals een Oppositionele Opstandige Stoornis. Maar die kinderen verzetten zich niet omdat ze een aangeboren hekel aan zijn ouders hebben, maar omdat er met hen gesold is."
Hoe herkenbaar is dit.
Hulp van buitenaf is dus cruciaal en de overheid zou dat als een van haar kerntaken moeten beschouwen. Hoe kan een kind anders ooit uit zo'n situatie ontsnappen?
Op 04 aug 2018 konden we hierover dit lezen:
'Om kindermishandeling te stoppen, moeten we eerst leren luisteren' Bron: Sociale Vraagstukken.
"In de 20 jaar die ze zich met dit onderwerp bezighoudt, ziet Van Gemert keer op keer dat de stem van het kind te weinig gehoord wordt."
Dat is dus een van de belangrijkste dingen die een kind nodig heeft: een stem en een luisterend oor. Maar dan nog, hoeveel vertrouwen kan het kind halen uit dat luisterend oor, zolang de afhankelijkheidsrelatie voortduurt? En wie moet dat bieden?
Op 27 jul 2018 kwam dit voorbij:
'Laat kinderen in pleeggezinnen praten over hun verleden' Bron: Anne Steenbakkers op Sociale Vraagstukken op 27 jul 2018
"De jongeren vertelden zelf aan welke voorwaarden moet worden voldaan opdat zij hun verhaal kunnen vertellen. Ten eerste willen ze dat hun gesprekspartner interesse toont in hen en in hun verhaal. Oprechtheid is hierbij belangrijk. Ten tweede vinden jongeren het belangrijk dat er een vertrouwensband is tussen hen en de gesprekspartner. Vertrouwen is iets wat volgens jongeren tijd kost om het te laten groeien, maar iets wat ook kwetsbaar is en snel verloren kan gaan."
Hier gaat het om uithuisgeplaatste kinderen en hun stem. Ook nu geldt weer dat luisteren belangrijk is en ook nu geldt opnieuw dat het kind het (zelf)vertrouwen moet zien te vinden dat haar mening en gevoel integer zijn en gerespecteerd worden. Niet alleen door de omgeving, het pleeggezin, maar vooral door het kind zelf. Het gevoel van eigenwaarde zou op nummer een behoren te staan. Basis ingrediënten daarvoor zijn vertrouwen en vrijheid.
Om tussentijds te kunnen overleven worden vaak trukendozen gebruikt zoals bijvoorbeeld deze:
'Please Hear What I'm Not Saying' Charles C. Finn 1966:
"Don't be fooled by me.
Don't be fooled by the face I wear
for I wear a mask, a thousand masks,
masks that I'm afraid to take off,
and none of them is me"
'Masks' (Shel Silverstein)
Misschien dat tegen de achtergrond van bovenstaand verhaal dit artikel van Tom Lanoye me eerder dit jaar daarom zo aansprak: ‘De afbraak die de relschoppers aanrichten, is klein bier vergeleken met de afbraak onder Rutte’ Column Tom Lanoye in HUMO op maandag 01 feb 2021
"What the fuck is er aan de hand met Nederland?"
"De eeuwigdurende jeune premier Mark ging door zijn knieval – meer een schwalbe – een wezenlijk parlementair debat uit de weg. In ruil daarvoor verdeelde hij, schijnheilig schuldbewust, de verantwoordelijkheid over zoveel partners en actoren dat op den duur niemand nog aansprakelijk was."
"De afbraak die zij aanrichten, aan bushokjes en winkels, is klein bier vergeleken met de afbraak die – onder de volle aansprakelijkheid van de Rutte-doctrine – jarenlang is aangebracht aan de héle Nederlandse samenleving."
"Terwijl de duizenden gedupeerde families nog altijd okseldiep in de shit zitten, achtervolgd door schuldeisers en verbroken toekomstdromen."
Kennelijk riep het onbewust veel herkenning op.
Dezelfde elementen vinden we hier terug als die welke in het thema Kindermishandeling aan de orde kwamen: misbruik van de macht en geestelijke mishandeling van onschuldigen, een afhankelijkheidsrelatie van gedupeerden met hun overheid, het omkeren van de rol van dader en slachtoffer, ze komen allemaal voorbij. Ze staan gewoon in de definitie van Kindermishandeling hierboven: "Elke vorm van voor een minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysieke, psychische of seksuele aard, die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel." Bron: De Week tegen Kindermishandeling
Het verklaart wellicht ook mijn gevoel van solidariteit met hen die onrecht wordt aangedaan, of het nu om kwetsbare mensen gaat of om onze natuur.
Dingen als dit dus, kwamen heel recentelijk voorbij. Wellicht kunnen ouders, de naaste omgeving, bestuurders en politici een beetje een indruk krijgen in wat voor soort vergelijkbare positie dit soort kinderen terecht zijn gekomen:
'Kindermishandeling kan onbestraft blijven door gebrekkig slachtoffergesprek' Bron: NOS 03 nov 2022
"Dat kunnen kinderen zijn die wel mishandeld worden thuis, maar waarbij je er niet achter komt"
"Onze resultaten zijn zorgelijk omdat we weten dat bij kindermishandeling er vaak geen fysiek bewijs is en er geen omstanders waren", zegt onderzoeker Erens. "Kinderen weten vaak als enige wat er is gebeurd, dus een interview is een cruciaal element in elk onderzoek naar kindermishandeling."
en:
'Zorg kwetsbare kinderen schiet ernstig tekort door problemen in de jeugdzorg, urgente actie nodig' Bron: De Volkskrant 07 sep 2022
"Een belangrijk geconstateerd knelpunt is dat het kind zelf, vooral als het jonger is dan 12 jaar, te weinig wordt gehoord. Dat strookt niet met het uitgangspunt van de wet, dat de beschermingsbehoefte van het kind centraal moet staan en diens reactie meespeelt in de te nemen beslissing. De jongeren die aan dit onderzoek meewerkten, gaven duidelijk aan dat zij vinden dat onder meer de jeugdbeschermers onvoldoende naar hen luisteren. ‘Het gevoel dat er over hen beslist wordt en niet met hen, is voor de jongeren met wie wij spraken zeer frustrerend.’"
'Kinderen worden te weinig gehoord'. Ongehoord noemen we dat.
en:
'Stop met het opsluiten van kinderen als misdadigers in een absurd systeem' Bron: Column Harriet Duurvoort in De Volkskrant van 01 dec 2021
"Een van de beklemmendste fragmenten is het moment waarop Jason zegt dat hij het makkelijker kon aanvaarden dat zijn broer, die hem ernstig mishandelde, nu eenmaal ‘niet spoorde’, dan dat ook hulpverleners, rechters niet te vertrouwen waren. Hij bepleit in zijn documentaire het afschaffen van de gesloten jeugdzorg."
Zelf ben ik van iets dergelijks ooit, een jaar of tien geleden, live getuige geweest: een meisje van rond de tien jaar werd bij een zorginstelling hardhandig de tuin in geduwd en de deur ging achter haar op slot. Vervolgens ging ze in paniek met haar hoofd tegen de aangrenzende muur beuken. Daarop kwam de 'zorg' naar buiten en fixeerden het kind hardhandig, doken er met meerdere personeelsleden met hun volle gewicht op, namen het kind in een ijzeren houdgreep en voerden haar vervolgens hardhandig af.
Uiteraard heb ik dit aangekaart bij de zorginstelling en de Kinderbescherming. Het zal je kind maar wezen dacht ik en als ouders weet je hier misschien niks van en krijg je er mogelijk ook nooit iets over te horen.
"Gesloten jeugdzorg kost minimaal 125 duizend euro per kind per jaar. Het is puur onrecht dat voor dit bedrag niet de intensieve hulp op maat kan worden gegeven die deze kinderen nodig hebben. Onze kwetsbaarste kinderen hebben behandeling, begeleiding, liefde en bescherming nodig. Niet een absurd systeem dat ze opsluit als misdadigers."
en:
"Den Haag Faalt
Het Kind Betaalt"
'Personeel klaagt over slechte jeugdzorg en hoge werkdruk: ‘Veel administratieve rompslomp’' Bron: AD 29 nov 2021
"Veel medewerkers in de jeugdzorg hebben er geen vertrouwen meer in dat gemeenten de hulp aan kinderen met problemen nog aankunnen. Ze klagen over slechte zorg, bureaucratie en onzekere contracten."
en dit:
'Juridische fuik overheid maakt burgers 'kansloos'' Bron: NOS 29 nov 2021
"Volgens deskundigen zijn er gelijkenissen met de toeslagenaffaire, waar burgers vanwege relatief kleine administratieve fouten volledige toeslagen moesten terugbetalen."
"Mensen die het niet mee hebben zitten en de taal niet voldoende vaardig zijn, kunnen minder goed procederen. Het kan soms tegenzitten in je leven dat je het niet georganiseerd krijgt", stelt hoogleraar bestuursrecht Ymre Schuurmans.
Zo is het maar net en daar vraag je in zulke situaties niet om. Machteloos in de tang, net als die mishandelde kinderen.
Bijsluiter:
Met een * aangeduide citaten behoren tot de grotere groep der Parodialen. Ze worden vooral veel gebruikt in de vierdelijns zorg. Parodialen worden specifiek ingezet bij klachten van verhoogd ego. De werkzame stof bestaat meestal uit Parodie of Satire, maar soms bevat het medicijn ook Ironie, Spot, Humor of aanverwante stoffen. Bijwerkingen zijn niet bekend. Het middel moet wel met terughoudendheid worden toegepast bij mensen met een chronisch tekort aan 'Selfspot'. Humor kan bij deze groep patiënten soms dodelijk zijn. In mildere vorm zijn effecten waargenomen van allergie en irritatie. Deze verschijnselen verdwijnen meestal binnen een paar minuten. Wanneer de reactie heftiger is en langer aanhoudt is het raadzaam contact op te nemen met de huisarts. Neem altijd de betreffende Parodial mee, zodat uw arts weet welke stof van toepassing is.
: zoiets als
'Geprüfte Sicherheit', voor de persvrijheid? Zie ook Sheila Sitalsing op 30 aug 2017